Mailbox en Wasmand

Er is een interessante parallel tussen mijn mailbox en mijn wasmand.
Beide zijn altijd overvol, en mijn inspanningen ze leeg te houden lijken niet samen te hangen met de toestroom van nieuwe items. Ik ben voortdurend out of control.

Om die reden ben ik een tijdje geleden gestopt met proberen bij te zijn met de mail.
Ik scan tegenwoordig. Besteed mijn tijd vooral aan mail versturen. Als ik tijd maak voor mail beantwoorden, selecteer ik eerst op Afzender. Ik beantwoord dan alleen mails van de mensen van wie ik heb onthouden (of opgeschreven) dat ik er nog iets mee moet of wil. Twee keer per jaar gooi ik alles weg, en dan heb ik een paar minuten een lege mailbox.

Ik ben ook gestopt met bij te willen zijn met de was opruimen. Zelfde principe.
Het idee dat de bodem in zicht moet komen, is zinloos. Heb ik wat weggeruimd, is er bovenop alweer een nieuwe stapel bijgekomen. Mijn strategie in de was en de mail is ongeveer hetzelfde. Ik pluk eruit wat we nodig hebben. En soms - als ik tijd en zin heb - maak ik wat meters en ruim in één keer een heleboel op.

Ik schaam mij natuurlijk voor deze praktijken. Ik hou helemaal niet van chaos. Ik vind 't vervelend mensen tekort te doen. En mijn man kan zijn sokken niet vinden. Het knaagt dus stiekem toch.

Jaren terug kreeg ik in een training - ik was deelnemer - een kaartje, zo eentje uit een stapel.
Het was het einde van de training en alle inzichten zouden in het kaartje samen komen, was de onuitgesproken belofte. Ik vond dat een belachelijk en hoogmoedig idee.
Ik trok een blauw kaartje met het woord Vergeving.
Dat woord zei me weinig.
Ik wist zeker dat het kaartje niet over mij ging en niets met mijn leerproces te maken had. Ik wist ook zeker dat dat kaartje nooit iets voor me zou betekenen.

Dat was elf jaar geleden.
Vaak als ik langs de wasmand loop, of het aantal mails in mijn inbox zie, denk ik aan het kaartje.
Maar ook als ik de stapel ongelezen kranten zie liggen, de vergeten verjaardagen op de kalender, de herinnering van de tandarts die al drie maanden op het prikbord hangt, het boek dat ongelezen wacht op mijn nachtkastje: Vergeving.
Als ik de afgekloven appels in mijn auto zie verschrompelen, de niet gepleegde telefoontjes voel trekken, de niet gesporte uren zie oplopen, het gekregen recept nog niet uitgeprobeerd, het langverwachte artikel nog niet geschreven, de trouwste vriendin nog steeds niet teruggebeld ..
Vergeving!