Elk jaar eten we een paar dagen voor oud en nieuw met twee goede vrienden.
Altijd in hetzelfde restaurant in een gehucht in Noord Groningen, ver van onze woonplaatsen in het westen. Een uit nood geboren traditie.
Het lukt ons - vier werkende ouders - gedurende het werkjaar niet om fatsoenlijk bij te praten. Wel in één op ééntjes: De beide mannen zijn bevriend, de beide vrouwen ook, en ook één (niet-huwelijkse) man-vrouw combinatie ziet elkaar door het jaar heen. Maar een sessie met z'n vieren blijkt een logistieke uitdaging van de hoogste orde!
Een paar jaar geleden ontdekten we dat beide gezinnen de Kerstvakantie doorbrengen bij de respectievelijke ouders. Die toevallig bij elkaar in de buurt wonen. En dan is er dus tijd. En oppas. Een ritueel werd geboren; samen dineren precies tussen de ouderlijke woonplaatsen in. Laat daar nu net een sterrenrestaurant zitten.
Het verheugen begint al dagen vantevoren.
Wat ga ik vertellen?
De avond verloopt ogenschijnlijk altijd exact hetzelfde. We krijgen het ronde tafeltje aan het raam toegewezen. We bestellen het vijf gangen verrassingsmenu. Om ons vervolgens zo snel mogelijk te concentreren op het belangrijkste agendapunt van deze avond: Het Rondje. We hebben een uur per persoon.
Er is enig gekissebis over de volgorde; met wie zullen we beginnen?
Uit ervaring weten we dat de eerste de meeste tijd krijgt, en het bij de laatste altijd haastwerk is. Wie heeft dit jaar dus recht op de meeste tijd?
Ook is er vaak wat finetuning van de hamvraag. Doen we het klassieke rondje hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar? Of kiezen we voor: welke thema heeft je geraakt in 2012? En wat betekent dat voor 2013?
Ontslag. De dood van een vader. Een nieuw baan. Zorg om een kind. Bezinning op de monomanie.
We luisteren. Het is bijzonder om je eigen partner dingen te horen zeggen die eerder nog niet zo ruim hadden geklonken. Omdat er nu drie paar oren zijn die het verhaal groter maken en waarde toekennen. We moeten irritante gasten zijn voor de bediening want we laten ons nauwelijks onderbreken om te luisteren naar wat ons wordt geserveerd. Tussen de bedrijven door stoten we nog een schilderij van de muur, en gooien een kaars om waardoor een buurvrouw kaarsvet op haar tas krijgt. Er wordt gefronst naar onze luidruchtige tafel maar het deert ons allemaal niet.
Aan het einde van de avond zitten we niet alleen vol van de vijf gangen, maar zijn we ook vervuld van de tijd met elkaar. Een soort oase van aandacht. Een ritueel van verbinding.
'We doen veel te weinig aan rituelen', zei een vriend laatst.
Misschien hebben wij met onze drukke en versnipperde levens rituelen juist extra hard nodig om 'heel' te blijven. Heel blijven in de veelheid van contexten waarin we succesvol willen zijn; als vader, moeder, baas, vriendin, professional, dochter, echtgenoot (weer de sluitpost van de rekening merk ik).
Mijn goede voornemen voor 2013: opnieuw rituelen van verbinding eren met mijn lief, mijn kinderen, mijn vrienden ...
